Het is eind december en het jaar 2021 eindigt zoals het begon – met een lockdown. Voor mij was het afgelopen jaar een achtbaan, waarin ik heen en weer werd geslingerd tussen hoogte- en dieptepunten en mijn leven soms op de kop stond. Veel dingen gingen niet zoals gepland en in mijn geval kwam dat niet alleen door de coronapandemie, maar ook door ingrijpende gebeurtenissen op persoonlijk gebied.
Vreugde en verdriet
Voor mij persoonlijk is 2021 vooral het jaar waarin mijn vader overleed. Dat had grote impact op de rest van het jaar, maar gelukkig hebben we heel goed afscheid kunnen nemen wat het gemis iets draaglijker maakt. Voor zijn dood had ik bovendien de kans om hem te interviewen over zijn jeugd en onze familiehistorie. Die interviews nam ik op, zodat ik altijd even zijn stem kan horen wanneer ik daar behoefte aan heb. Ook komt de informatie mij goed van pas wanneer ik mij eindelijk meer ga verdiepen in mijn familiegeschiedenis. Voordat mijn vader stierf begon ik al aan de specialisatie familieverhalen van de Schrijversacademie. Die heb ik door omstandigheden even stopgezet, maar in de toekomst ga ik hier zeker verder mee aan de slag.
Er was ook vrolijker nieuws op zowel persoonlijk als professioneel vlak. Zo ontdekte ik in de zomer dat ik zwanger ben en dat wij in maart 2022 ons eerste kindje verwachten. Daarnaast kreeg ik in maart een nieuwe baan als journalist bij een lokale krant. Helaas werd mijn contract na september niet verlengd, maar lang zat ik niet zonder werk. Dankzij een oproep op mijn blog en sociale media kreeg ik veel vacaturetips en dat heeft mij ontzettend geholpen, waarvoor dank. Ik werkte tijdelijk als cultuurcoach bij een welzijnsorganisatie en sinds kort werk ik als conservator in Museum Heerenveen. Daarmee ga ik terug naar mijn Friese roots, want ik groeide op in de buurt van Heerenveen en bracht er mijn middelbareschooltijd door. Ik heb ontzettend veel zin in deze uitdaging en kijk ernaar uit om mooie tentoonstellingen neer te zetten.
Hirsch & Cie Amsterdam
Ook op het gebied van Hirsch & Cie Amsterdam waren het afgelopen jaar positieve ontwikkelingen te melden. Zo verscheen er nog een recensie van mijn boek in BMGN – Low Countries Historical Review, waar ik heel blij mee ben. 2021 was ook het jaar waarin ik eindelijk de langgekoesterde wens van een eigen minibieb in vervulling bracht. Het kastje waarin de boeken staan was het laatste dat mijn vader voor mij maakte, waardoor het extra waardevol voor mij is.
Het afgelopen jaar breidde ik mijn kleine kledingcollectie van Hirsch verder uit met twee jurken. Eén daarvan is gemaakt door het Britse merk Horrockses en heeft daarnaast een label van Hirsch & Cie. Daarnaast waren twee kledingstukken uit mijn collectie te zien in de tentoonstelling ‘Mode op de bon’ in Nationaal Monument Kamp Vught. Die tentoonstelling was verlengd tot 10 januari 2022, maar is als gevolg van de nieuwe lockdown helaas nu al niet meer te zien.
Museumbezoeken
Zelf heb ik ‘Mode op de bon’ in Vught niet kunnen bewonderen. Als gevolg van de coronapandemie, een fulltime baan en de ziekte van mijn vader lukte het niet zoveel musea te bezoeken. Als ik al musea bezocht bleef ik vaak dicht bij huis, omdat ik eerlijk gezegd nog niet graag in de trein stap met een mondkapje op. Eerder dit jaar deelde ik een lijstje van tentoonstellingen waar ik naar uitkeek in 2021. Daarvan bezocht ik alleen Haute Bordure in het Fries Museum, de merklappententoonstelling van Landgoed Verhildersum en Viva la Frida in het Drents Museum.
Dat wil niet zeggen dat er verder geen museumbezoeken op het programma stonden. Samen met Zakina ging ik op werkbezoek naar Museum Vianen, waar op dat moment een tentoonstelling met werk van Otto Eerelman te zien was. Daarnaast bezocht ik ook nog Museum Coevorden, de Kinderbiënnale in het Groninger Museum, de nieuwe permanente tentoonstelling in de Groninger synagoge, Museum Schokland, Kasteel Amerongen, Museum Belvedère en Museum Kranenburgh. Zelfs in tijden van culturele lockdown genoot ik nog volop van kunst in de openbare ruimte. Zo bewonderde ik kunst in kerken, de beelden van Tony Cragg in de museumtuin van Museum Belvedère, enorme paaseieren op de Brink in Assen en historische modellen van waterwerken in het Waterloopbos.
Vooruitblik op 2022
Door alle hectiek leerde ik in 2021 meer op mijn gevoel te vertrouwen en los te laten wanneer dat nodig is. Er is immers veel in deze wereld dat je niet zelf kunt controleren. Die levenslessen neem ik mee naar 2022, een jaar waarvan ik veel goeds verwacht. Het wordt een jaar waarin voor mij veel zal veranderen met de komst van ons kindje. Ik weet nog niet hoe dat zal zijn en daarom maak ik niet al te veel plannen. Ik hoop vooral dat ons kindje gezond is en dat we volop kunnen genieten van ons nieuwe gezinsleven.
Op professioneel gebied wil ik voortgaan op de ingeslagen weg. Hopelijk kan ik samen met mijn nieuwe collega’s mooie tentoonstellingen neerzetten bij Museum Heerenveen. Ook hoop ik dat het Famillement – het grootste evenement op het gebied van familiegeschiedenis in Nederland – in Amsterdam eindelijk door kan gaan. Dat evenement zou eigenlijk al in 2020 plaatsvinden, maar ging toen om inmiddels welbekende redenen niet door. Ik zou er een lezing geven over de rol die familiegeschiedenis speelde bij mijn onderzoek naar Hirsch & Cie. Het zou leuk zijn als ik die het komend jaar alsnog kan geven.
Door mijn baan bij het museum en mijn toekomstige moederrol blijft weinig tijd over voor mijn werkzaamheden als freelance historicus. Wel blijf ik kledingstukken uitlenen voor tentoonstellingen en blijf ik beschikbaar voor het geven van lezingen. Mocht u daarin geïnteresseerd zijn dan kunt u altijd contact met mij opnemen via het contactformulier op deze site, door te mailen naar info@hautehistoire.nl of door te bellen naar 06-24728562. Voor nu wens ik iedereen een prachtig 2022. Dat het maar een mooi, gezond, cultureel en historisch jaar mag worden.
