Toen ik een tip kreeg over een programmaboekje van Max Heymans voor Hirsch & Cie Amsterdam twijfelde ik geen moment. Zoiets had ik namelijk maar één keer eerder gezien, in de collectie van het Joods Museum in Amsterdam.
Heymans & Hirsch
In 2016 schreef ik al over de relatie tussen Max Heymans en Hirsch, naar aanleiding van een tentoonstelling in het Joods Museum. Maar hoe zat het ook alweer?
In de jaren ’30 van de vorige eeuw begon Max Heymans zijn carrière als leerling-etaleur bij Hirsch. Die eerste samenwerking liep uit op een mislukking, maar vele jaren later keerde Heymans als modeontwerper bij Hirsch. Vanaf 1960 had hij de leiding over de couturesalon van het modehuis. Ook die samenwerking eindigde vroegtijdig. Heymans had weliswaar volledige creatieve vrijheid bij Hirsch, maar kon zich niet aanpassen aan de bedrijfscultuur van het modehuis. Ook had hij moeite met de financiële bemoeienis van de directie. Steevast overschreed hij het besteedbaar budget en de directie besloot Heymans daarom financieel te beperken. Daardoor kon Heymans op creatief gebied niet meer vrij zijn gang gaan. In 1962 diende de ontwerper zijn ontslag in bij Hirsch, waarmee een definitief einde kwam aan haute couture bij het modehuis.
Programmaboekje
Het programmaboekje bevat weinig informatie. Zo staat bijvoorbeeld nergens vermeld wanneer de modeshow precies plaatsvond. Het enige dat we weten is dat het tussen 1960 en 1962 geweest moet zijn, aangezien Heymans toen couturier was bij Hirsch. Alle tekst is geschreven in het Frans, net als in de beginperiode van Hirsch & Cie. Sinds de jaren ’20 en ’30 was dit echter niet meer gebruikelijk bij het modehuis.
Op de achterzijde staat (in het Frans) geschreven dat de modellen, handschoenen en accessoires werden ontworpen door Max Heymans voor Hirsch & Cie. De bontcreaties waren afkomstig van de Groninger bonthandel Van Daal en Meijer, terwijl De Lange verantwoordelijk was voor de schoenen. Carosa verzorgde de kapsels, de make-up was van Elizabeth Arden en als parfum werd l’interdit van Hubert de Givenchy gebruikt.
Er werden vijftig ontwerpen getoond, die Franstalige namen hadden als ‘Rue des Beaux Art’, ‘Place du Paleis Bourbon’, ‘Paris Presse’, ‘L’Art et la Mode’, ‘Au Musée du Louvre’ of ‘Mon Meilleur Ami’. Twee modellen verwezen naar Franse modehuizen: ‘On n’oublie jamais Chanel’ en ‘A trois heures chez Cardin’.
Schets met handtekening
Het programmaboekje bevat geen afbeeldingen. De aanwezigen zagen de creaties immers wel tijdens de modeshow. Wel zat in het midden van het boekje een tijdschriftpagina met daarop een schets van een vrouw met een ketting. Waarschijnlijk is deze later tussen het boekje gestopt. Naast de schets staat de tekst ‘Pour Sylvia’ en eronder staat een voor mij onleesbare handtekening. Meteen begonnen de radertjes in mijn hoofd op volle snelheid te ratelen. Wie is Sylvia? En zou die handtekening van Max Heymans kunnen zijn?
